Wetenschappers voelen zich ongemakkelijk met homeopathie, iets wat de wetenschapsfilosoof Kuhn al beschreef: wetenschappers verliezen hun status wanneer ze radicaal andere inzichten erkennen. De gangbare weg van een wetenschapper is na de studie promoveren, dat gaat dan over een miniem fragmentje kennis, voortbouwend op een enorm gebouw van door anderen opgebouwde kennis.

Door onze opgebouwde kennis kunnen we al een raket naar Mars sturen, maar een mens naar Mars, dat gaat nog wel even duren. Daarvoor is nog veel meer kennis nodig die door een lange keten van wetenschappers stap voor stap wordt opgebouwd. Daar kunnen we rustig op wachten, er is nog geen noodzaak om naar Mars te gaan.

Ziekte is heel wat anders dan naar Mars gaan. Zieke mensen die niet door de huidige reguliere geneeskunde geholpen kunnen worden – en dat zijn er heel wat – kunnen niet wachten op kennis die misschien pas over een eeuw beschikbaar komt. Die patiënten gaan zoeken, zelfs buiten dat enorme gebouw van de reguliere geneeskunde. En ze vinden oplossingen juist ver van dit gebouw, vooral bij methoden als homeopathie en acupunctuur.

Deze alternatieve patiënten zetten de reguliere professor in zijn hemd, hij weet immers niet hoe het komt dat zij beter kunnen worden door een systeem waar hij niets van af weet. Patiënten dienen dit te weten en te begrijpen waarom de reguliere specialist zo vaak zo bot tegen ze doen wanneer ze het over hun homeopathische of acupunctuur behandeling hebben.